ابوالقاسم كريمي

از ياد برده ام,

پايم,

زير سنگ تحمل

به خواب , رفته است

ابوالقاسم كريمي(فرزندزمين)

.

سروده ابوالقاسم كريمي(فرزند زمين)

فريدون مشيري

از وحشت بمب اتم و توپ و مسلسل
پيوسته به پا خار و به سر سنگ نباشد

باهم نستيزند سپيدان و سياهان
دعوا سر نام و نسب و رنگ نباشد

در باغ وفا مرغ بد آواز نيابيم
در بزم صفا ساز بد آهنگ نباشد

افسار به دست دو سه گمراه نيفتد
ايام به كام دو سه الدنگ نباشد

مادون ز ستمكاري مافوق ننالد
از دست دلي سنگ دلي تنگ نباشد

هر مملكتي تا طلبد حق خودش را
محتاج به صد لشكر صد هنگ نباشد

پاسخ ها در برخي شبكه هاي اجتماعي

https://hammihan.com/answer/81689

https://www.tarafdari.com/node/1180972

نظر من(شخصي) در باب سوالي كه پرسيدم اينه:1_آذربايجان شرقي2_شيراز و لرستان3_كرمانشاه4_كردستان5_ترك ها6_سيستان و بلوچستان7_فارس(تهران)......جواب اين سوال بر اساس سفرهايي است كه به قسمت هاي مختلف ايران داشتم و اطلاعاتي كه در مورد اقوام دارم

.

.

.

پاسخ به اين سوال در برخي شبكه هاي اجتماعي

https://www.tarafdari.com/node/1180437

http://www.hamkhone.ir/member/133056/blog/view/294328/%D8%A8%D9%87-%D8%B9%D9%86%D9%88%D8%A7%D9%86-%DB%8C%DA%A9-%D8%B4%D9%87%D8%B1%D9%88%D9%86%D8%AF,-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%B1%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D9%82%D8%A7%D9%84%D8%A8-%D8%AC%D9%86%DA%AF-%D9%85%DB%8C%D8%AE%D9%88%D8%A7%D9%87%DB%8C%D8%AF-%DB%8C%D8%A7-%D8%B5%D9%84%D8%AD%D8%9F%D8%9F%DA%86%D8%B1%D8%A7%D8%9F%D8%9F/

اين همه تعجيل كردن بهر ذلت تا به كي

با محبت دشمني نابود و خنثي مي شود

زندگاني بهر صلح است ، جنگ و نفرت تا به كي

ما كه از اول همه اولاد آدم بوده ايم

بعد با شمشير و تركش ، مرگ عزت تا به كي

جنگ از آغاز خلقت يكه تازي كرده است

اين همه فكر جدايي رو به سرعت تا به كي

مي توان در اوج قدرت يك كمي آرام شد

تا به خود آييي كه ديگر هتك حرمت تا به كي

زشت باشد هر كه را در دل عداوت پرورد

مهرباني خوشتر است آزار و محنت تا به كي

عشق را فرياد كن تا گوش هستي بشنود

زندگي معنا پذيرد روز حسرت تا به كي

آسماني مي شوي با مهرباني خو كني

بيش از نامهربان در جنگ سبقت تا به كي

اي « وصال » اين شعر هم اين گونه مي گردد تمام !

رشته ها را پنبه كردن فوت فرصت تا به كي

محمد علي رستمي (وصال ميانه اي)

عقل تو حاصل حيات ، عشق تو سر كائنات

پيكر خاك خوش بيا ، اين سوي عالم جهات

زهره و ماه و مشتري از تو رقيب يكدگر

از پي يك نگاه تو كشمكش تجليات

در ره دوست جلوه هاست تازه بتازه نوبنو

صاحب شوق و آرزو دل ندهد بكليات

صدق و صفاست زندگي نشوونماست زندگي

«تا ابد از ازل بتاز ملك خداست زندگي»

شوق غزل سراي را رخصت هاي و هو بده

باز به رند و محتسب باده سبو سبو بده

شام و عراق و هند و پارس خوبه نبات كرده اند

خوبه نبات كرده را تلخي آرزو بده

تا به يم بلند موج معركه ئي بنا كند

لذت سيل تند رو با دل آب جو بده

مرد فقير آتش است ميري و قيصري خس است

فال و فر ملوك را حرف برهنه ئي بس است

دبدبهٔ قلندري ، طنطنهٔ سكندري

آن همه جذبهٔ كليم اين همه سحر و سامري

آن به نگاه مي كشد اين به سپاه مي كشد

آن همه صلح و آشتي اين همه جنگ و داوري

هر دو جهان گشاستند هر دو دوام خواستند

اين به دليل قاهري ، آن به دليل دلبري

ضرب قلندري بيار سد سكندري شكن

رسم كليم تازه كن رونق ساحري شكن

اقبال لاهوري